سردی وجودت را با پایز به دور ریز و به شانه هایم تکیه کن.

بگذار نغمه سبز بهار را در گوشهایت زمزمه کرد.میدانم،میدانم که از پاییز بیزاری اما من پاییز نیستم که آرزوهایت را به تاراج برم.من حدیث روشن بهارم،با من از دردهایت سخن بگو،می خواهم تو را بفهمم.

                              می خواهم تو شوم تا دیگر فراموشم نکنی

تا که بودیم نبودیم کسی ،  کشت ما را غم بی همنفسی ، تا که رفتیم همه یار شدند ، خفته ایم و همه بیدار شدند ، قدر آئینه بدانیم چو هست ، نه در آن وقت که اقبال شکست.